1 - باور کنم: یک شروع کاملاً یگانه ای و زیرکانه داره که این زیرکی تا 00:48 ادامه داره و ناگهان به کلی تم خواننده، ریتم و فضای موسیقی تغییر میکنه و در ادامه سبک خواندن آنقدر اغراق آمیز و تصنعی پیش میره که اون حس واقعی ابتدا رو از شنونده میگیرد و البته در میانه راه دوباره همان فضای یگانه ای را به خود میگیرد و دوباره با شروع "باور کنم یا نکنم...." همان افت محسوس را عیان می کند. در خصوص موسیقی هم تم جدید و متفاوتی ارائه نشده و دارای یک موسیقی کاملاً معمولی و زیاد شنیده شده در این روزهای موسیقی ایران ، است.
2 - نمیشه: شنونده ی یک شروع و فضاسازی کاملاً نوآورانه از محسن یگانه هستیم و البته با حفظ اصل سبک منحصر به خودش سعی میکنه اون خلاء موجود در ملودی رو با شیوه خواندن و رقص های آوایی به طور کاملا هوشمندانه جبران کنه ... زیرا اصل موسیقی درسته که فضاسازی و تنظیم خوبی داره اما فاقد یک ملودی مشخص و معین هست و صرفاً به عنوان یه ریتم میشه بهش گوش کرد و در واقع ملودی اصلی رو با نوع خواندنش به شنونده القاء میکنه که البته این یکی از همان کارهای منحصر به فرد محسن یگانه بوده و هست. در مورد این آهنگ بجز همان مورد ملودی نمیتوانم خورده ای دیگر بگیرم.
3 - تو حتی... : آهنگ بدی نشده ولی هیچ تم جدید و نوآورانه ای تو موسیقی و سبک خواندنش نشنیدم و حتی میتونم بگم که انگار داشتم یکی از آهنگهای قدیمی محسن رو گوش میکردم و علاقه ای نداشتم که موسیقی رو کامل و تا انتها گوش بدهم.
4 - یادته ؟ : این تراک رو نمیدونم در مورد چه چیزش گله کنم!! از موسیقی و سبکش بگم ؟ یا اینکه نفهمیدم در این قطعه به ترانه خیانت شده یا به موسیقی ؟ یا اشاره به اینکه جاهایی از آهنگ صدای کاملا متغیر از محسن یگانه می شنویم ؟ یا اینکه میتونست کمی استارت بهتری داشته و اینقدر بی مقدمه نمیرفت سر اصل ماجرا ؟ و اینکه ترانه انگار از اواسط یک داستان شروع میشه که البته چون در واقع خواسته اعتراضی سروده بشه کمی زود رفته سر موضوع اصلی و شکایت کردن و از بار محتوایی ترانه کاسته شده!
5 - دوست دارم : این تراک منو به یاد تغییر صدای فاحش شادمهر عقیلی در آلبوم آخرش میندازه! احساس میکنم یه قطعه کاملاً غیر حرفه ای از یکی از خواننده های نوپا و بی تجربه رو دارم میشنوم که فوقش 19 سال سن داره و تازه یکی دو ساله که میخونه اونم تفننی و گذری !
در مورد سبک موسیقی هم باید بگم که محسن یگانه ژانر شاد رو هیچوقت نتونسته اونطور باید و شاید موفق در بیاره.. شاید بهترین کاری که از محسن یگانه تو این ژانر شنیدم آهنگ "آدم ها" از آلبوم "رگ خواب" بود که از همه حیث آهنگ خوبی بود. حتی محسن چاووشی با اون صدای بخصوص و زخمی اش نشون داد که تا اینجا خیلی بهتر از محسن یگانه روی این ژانر میتونه کار بخونه و مانور بده.
6 - نرو : این تراک هم که به گفته خود آقای یگانه برگرفته از یک کار فرانسوی ساخته ریک آلیسون بوده که البته برداشت آزاد خوبی هم داشته با تنظیمی خوب تر از شهاب اکبری ... البته باید بگم با برداشت آزاد شیوه خواندن از آهنگ "بمون" در آلبوم "رگ خواب" ... نروووو : بمووون ... ! در کل چیز جدیدی به شنونده ارائه نشد جز تنظیمی خوب.
7 - حباب : در حد تراکی نیست که نام آلبوم قرار بگیره! تلفیقی از چند سبک "یگانه ای" و البته طریقه خواندن به روش سالهای اول با تحریرهایی شبیه به آهنگ سال کبیسه !.... در کل چون در سبک هاوس و ترنس کار شده میتونست خیلی موسیقی و تنظیم بهتری داشته باشه.... حداقل مانیتورینگ من که نتونست صدایی بیش از یه آهنگ معمولی ازش به گوشم برسونه ! (اون کلاهِ لبه دارِ گنده رو میکشی روی سرت : نشناااااسنت... نشناسنت... یهو یه صدای عجیب غریب : نشناسنت...؟! اصلاً این مصرع از لحاظ محتوا و داستان ترانه ، چیز خاص و تکان دهنده ای نداره درش وجود نداره این همه کش و قوس پیدا کنه !)
به هر حال حق دارم با توجه به عادتم به ریمیکس های آرمین بگم که این آهنگ اصلا نباید تو اون ژانر ساخته میشد.
تبادل لینک هوشمند 